Zelfs de sheriff is indiaan...

De "Spartan Flossy 1959" caravan was een fantastisch alternatief voor een nacht. De caravan is zo'n 12 meter lang en is in originele staat. Op de koelkast en mobiele kachel na is de gehele inrichting periode correct ingericht. De tafel en stoelen, de bank, de enkele stoel, de telefoon-stoel met tafel, het fornuis in turquoise met gelijk gekleurde uitzet, het ligbad met douche, wastafel en toilet allen in roze, het tweepersoons bed met sprei en alle gordijnen tot aan de vloer bedekking. Alles is jaren 50. De televisie is een RCA uit de fifties en werkt naar behoren. Voor de deur staat een Hudson oldtimer geparkeerd. Op het grote kampeerterrein staan een stuk of 7 oude caravans te huur. De rest van de het park is geschikt voor rv kampeer gasten.

Na een babbel met de eigenares draaien we de auto richting Albuquerque. Daar rijden langs Rio Grande een sieraden leverancier, voor Elske. We worden hartelijk ontvangen als we vertellen dat we helemaal uit Nederland komen om bij hen materialen te kopen. We bladeren in de boeken en bestellen wat metal stamp spulletjes.  Hierna rijden we nog even het centrum door en parkeren onze Jeep ergens, zodat we een broodje kunnen eten. Het broodje is heerlijk en ontbijt en lunch ineen. Om 13:30 rijden we de mooie grote stad uit en pakken we de old 66 weer op.

Op de route wordt het steeds meer indianen gebied en komen we nog weinig verlaten huisjes tegen. De natuur is heel ruig en overal staan indianennamen en tekens. Het waait hard en op de lange stoffige wegen vliegen de tumble weeds voor ons uit. Het is zo' woestijns...  Als we ergens op een stoffig stuk weg stoppen en foto's willen nemen van een klein huisje staat ineens de plaatselijke sheriff achter ons. De wat oudere indiaan geeft aan dat het privé terrein is en dat we toestemming moeten vragen als we foto's willen maken. Uiteraard besluiten we door te rijden en het huisje te vergeten. Daarop komen we in het pueblo (indianendorp) Mesita terecht. In het dorp is het stil en bij de ingang van het dorp staan regels opgesteld. Zo te lezen zijn ze bedoelt om toeschouwers (toeristen) weg te houden. Je mag niet fotograferen, filmen en zelfs niet schetsen of tekenen..heel jammer want we zien een prachtig uit klei opgebouwd kerkje en de typische van klei en steen gemaakte soort iglo's die dienen als koelkast. We rijden even een rondje maar op een stel klein hondjes die blaffen na, blijft het stil. We zetten de weg voort op de 66.

We komen via Laguna in Grant waar we weer wat reclameborden vastleggen. Hier is ook een muziek winkel en natuurlijk moet ik even naar binnen. Ik raak in gesprek met de verkoper over de route 66 en hij verteld dat de belangrijkste vrouw van de weg (Lucille), zijn grootmoeder is. We zijn inderdaad wel in Lucille's diner geweest. De vrouw heeft veel betekend voor de route zo begrijp ik uit zijn verhaal. Een fotoalbum komt op tafel. Inmiddels is Elske ook binnen gekomen en luisteren en bekijken we zijn verhalen. In Gallup zit ook een muziekwinkel en daar staat zijn moeder, zo verteld hij. Op zijn verzoek beloven we hem te gaan kijken bij haar. In de auto kijken we elkaar aan en beamen nogmaals dat de mensen die we tegen komen allemaal zo vriendelijk zijn. De mensen zijn hier sowieso veel relaxter dan wij zijn. Alles kan en mag en iedereen wacht even als je een foto wil maken of op een snelweg wil keren. Iedereen is behulpzaam en lijkt weinig haast te hebben. Het helpt mee aan het heerlijke vakantie gevoel dat we hebben.

In Gallup nemen we een kijkje bij het El Rancho Hotel. In het hotel heeft heel Hollywood geslapen en de wanden hangen dan ook vol met filmsterren uit voornamelijk westernfilms. Het hotel is prachtig en in vergelijking met de foto uit de jaren vijftig geheel intact gebleven. Wij slapen aan de andere zijde van de weg in de Red Roof Inn. Een prima hotel met frisse uitstraling. Ik denk dat we hier best zullen slapen na alle indrukken van vandaag!