Route 66, we did it!

Vanmiddag om 14:45, na 5263 kilometer hebben we het eindpunt gehaald! Met een enorme euforie, lopen we de laatste honderd meter, op de pier van Santa Monica (LA), en tikken het bord aan waarop staat vermeld; route 66, end of the trail! Na precies twee weken door tien verschillende staten te zijn getrokken, hebben we hem helemaal uitgereden! We zijn doodmoe en snakken naar ons bed, maar laat ik nog even vertellen over de dag, want uiteraard zijn we weer bijzondere plaatsen en mensen tegen gekomen.

Vanmorgen namen we vroeg afscheid van de hartelijke eigenaar van het route 66 museum in Barstow. We nemen de weg naar Yarmo voor een bezoek aan Peggy Sue's diner. Het restaurant ziet er prachtig uit; de ingang is een grote jukebox. Binnen is alles authentiek aangekleed en de serveersters lopen allemaal in gelijke uniformen. Er zijn meerdere zalen, groot en klein en een ruime giftshop. Voor ons ontbijt nemen we weer lekker pannenkoeken en een kaasomelet. Een uur verder zitten we weer in de auto met nieuwe foto's en film. Over de oude weg passeren we Lenwood en stoppen net even voor Oro Grande. Aan de weg komen we bij de Bottle Tree Ranch. Een kunstenaar heeft op een stuk grond allemaal kunstwerken neergezet an gekleurde flessen. De ranch wordt veel bezocht door rijders van de route en ook wij nemen een kijkje op de ranch. Het geheel ziet er prachtig uit. De kunstenaar heet Jelmo en is vanaf kinds af aan al een "picker", in Nederland noemen we dat wel een verzamelaar of wat beter is: een strandjutter. Jelmo gaat zo nu en dan met zijn aanhangwagen rijden en pikt dan allerlei (vooral metalen) voorwerpen op langs de weg. Soms koopt hij materialen op vlooienmarkten of krijgt hij spullen van andere mensen, maar altijd van metaal omdat hij de kunstwerken aan elkaar last. De spullen zijn zeer uiteen lopend, van spijkers en gereedschappen, trapauto's, oude kassa's, muziekinstrumenten, velgen met spaken van auto's en fietsen enzovoort en natuurlijk lege flessen, want hij drinkt geen druppel. Jelmo is denk ik rond de 65 jaar en woont in een eenvoudig huis, samen met zijn vrouw. Hij maakt een soort flessenstandaard; staande buis met daar aan dunne lange naalden, waarop de flessen hangen. Bovenop de staande buis, staat telkens weer een ander voorwerp, zoals een grasmaaier of een wiel. Het geheel geeft een vrolijk en bijzonder effect, ook door het zonlicht wat door de flessen schijnt. Wat de ranch nog meer bijzonder maakt is de aanwezigheid van heel veel Kolibrie vogeltjes. Jelmo en zijn vrouw hebben heel veel voederbakjes met suikerwater opgehangen en dat vinden de kleine vogeltjes heerlijk. We hebben ze niet eerder in het wild gezien. Heel gaaf! Ik sta een tijdje met de kunstenaar te praten en spontaan krijgen Els en ik een uitnodiging om bij hem binnen te komen. Volgens zijn zeggen, doen ze dat liever niet, maar maken ze voor sommige mensen een uitzondering. Of het waar is of niet, we voelen ons vereerd en nemen graag een kijkje binnen. Het gezellige huisje zit vol handgemaakte meubeltjes en handigheidjes. Van een gevonden ziekenhuisbed heeft hij een aanrecht met spoelbak (gevonden in de woestijn) gemaakt. Van oude buizen en wat dekens de gordijnen verzorgd en ook hun kleding hangt aan een soort steigerpijp. De man is trots en verteld graag over al zijn projecten. We genieten enorm en nemen weer de nodige foto's en film. Helaas moeten we te snel door, want het einde is in zicht.

Via een paar kleine dorpjes stuiten we op een wegomlegging en zullen we een stuk snelweg naar San Bernardino moeten nemen. Het is jammer, maar kan echt niet anders. Bovendien schiet het wel lekker op. In San Bernardino rijden we naar het allereerste McDonalds restaurant ter wereld. Tegenwoordig is het enkel een museum en valt eigenlijk een beetje tegen, totdat we een kunstschilder ontmoeten, die aan de buitenzijde een groot schilderij op de muur heeft gezet. Phil is van origine Chinees en wanneer hij zijn mond opendoet, gaat deze niet meer dicht! Hij verteld de geschiedenis van McDonalds en van alle vrienden die hij heeft als tekenaar. Hij heeft bij beroemde mensen in de klas gezeten en verteld over de feesten die hij heeft meegemaakt met Steven Spielberg, George Lucas en vele anderen, om erbij te vertellen dat hij geen rooie cent heeft en blij is dat ze zo gul zijn aan hem. Haha. Op een moment (na 30 minuten!) stop ik het gesprek en vertel hem dat we door moeten. Hij begrijpt het en ik krijg nog een magazine van hem cadeau. Met een lach en een puf zitten we weer in de auto en zetten koers voor Santa Monica, het eindpunt van de route 66.

Mijn kompas werkt altijd uitstekend en zo stuur ik ons via allerlei wegen de grote stad LA door om vervolgens precies in het verlengde bij de pier uit te komen. Aan het eind zien we het beroemde Santa Monica bord op de pier staan. We zetten snel de auto in een parkeergarage (voor slechts een dollar per uur) en lopen het laatste stuk over de pier naar her eindpunt. Een vreemd gevoel giert door ons lijf, alsof we een mega prestatie hebben neer gezet; heerlijk! En dan is daar het moment. We staan onder het bord en kunnen hem aantikken! Fantastisch! Na de broodnodige foto's lopen we nog over de pier. We zien de zeeleeuwen alweer bedelen en de surfers aan het werk. De sfeer hier is onbeschrijfelijk! We nemen een klein hapje te eten en zetten onze reis voort naar San Diego. 

We rijden via Venice Beach (een favoriete plek van ons) en als we door Huntington Beach rijden , zien we de grote oranje rode zon langzaam in de Pacific zakken. Hij is prachtig. De stad ligt tegen de Mexicaanse grens aan en is nog zo'n twee uur rijden. Elske neemt het laatste stuk rijden over en om 21:00 uur zijn we op onze kamer. We zijn helemaal op en vallen dan ook direct in slaap, met een moe maar fantastisch gevoel in ons lijf. De Route 66, We did it!