Is this the way to Amarillo?

Tijdens het ontbijt vanmorgen hebben nog even een wasje gedaan in het hotel. Zo kunnen we met een schone koffer op stap. Vlakbij het hotel in Clinton, zit een route 66 museum, maar op zondag is deze pas om 13 uur geopend. Daar gaan we niet op wachten, hoewel het gebouw er imposant uitziet. In Oklahoma is de route vrij goed aangegeven en konden we gisteren bijna de hele de oude route rijden. Het laatste stukje is hopelijk op gelijke wijze aangeduid, zodat we weinig tijd verliezen aan zoeken. De tomtom wil ons nl steeds op de interstate hebben dus daar luisteren we niet naar. Na het museum zetten we onze reis voort richting Foss, waar een stukje "ghosttown" is. Bij aankomst blijkt het slecht om een huis en schuurtje te gaan, maar het ziet wel goed uit. Er staat  nog een oude bolle koelkast in, zo leuk! Via Elk city en Sayre rijden we naar Erick, waar weer zo'n  geweldige sfeer hangt. Je rijdt zo de film Cars binnen. Helaas op zondag is er weinig open. Ook de winkel van Harley the redneck is gesloten. De man heeft een pand vol met allerlei oude borden en binnen schijnt het geweldig te zijn. Een voorbijganger verteld ons waar hij woont en dat als we bij hem aanbellen hij gerust mee komt. Het klinkt aantrekkelijk, dus we scharrelen even door zijn tuin, maar aankloppen gaat ons net even te ver.  We doen een klein boodschapje, wat is alles hier eigenlijk schreeuwend duur, en vervolgen onze reis. Overigens zijn de amerikanen erg vriendelijk en blijven gerust even wachten als we voor zoveelste keer midden op de weg staan om een foto te maken. Soms blijven ze ook even wachten om er zeker van te zijn dat alles oke met ons is. 
Sommige willen graag weten waar we vandaan komen en vinden het geweldig dat we de hele route berijden. Zelf hebben ze dat nooit gedaan. 

Op de grens van Oklahoma en Texas ligt Texola. Ergens tussen de huizen op een stukje weiland staat een oude gevangenis. Het is een klein stenen hok voorzien van tralies. Elske vindt het huisje er tegenover veel interessanter, het is verlaten en er staat een oude auto voor de deur. Onder de veranda hangt een waslijntje met oude houten knijpers, De deur beweegt langzaam open en dicht, de vogels zingen. Het leven staat hier stil....We nemen twee knijpertjes mee. 
We verlaten Okla en rijden Texas binnen. Het weer wordt steeds beter en als we bij Shamrock uitstappen is het zelfs bloedheet. 87 Fahrenheit = 32 graden. In Shamrock staat de U-drop in cafe. Een heel mooi gebouw. De U-drop in is gebruikt in de Disney film Cars en we herkennen hem direct. Prachtig! In McLean is het devilsrope museum (prikkeldraad) en wat andere oude gebouwen. Overigens staat de route 66 helemaal vol met oude verlaten gebouwen. Toen er rond 1985 een grote snelweg langs de route werd aangelegd, zijn veel bedrijven vertrokken, waarbij alles letterlijk is achter gelaten. In de kantoortjes liggen de verstofte papieren nog op het buro. In een oude barbershop zien we een kapper stoel van god weet hoe oud, ohhhh wat is dit gaaf! De oude gebouwen zijn voor Elske een genot om vast te leggen en dus wordt er veel gestopt.

De route 66 staat in Okla en in Texas goed aangegeven. Via Alanreed en Gloom komen we in Conway, maar hier lijkt het even mis te gaan. De weg is ineens onverhard en na enkele kilometers rijden we een wild rooster over en staan we in een waanzinnig groot natuurgebied. Het is er warm, windstil en de vogels zingen. Het blijkt een ranch te zijn van een van de cowboys. We hebben blijkbaar een bord gemist. Het stuk terug gereden en via een klein stukje snelweg weer op de route gekomen. Daar zien we in de verte het grote cowboy bord al staan. The Big Texan! Hier brengen we de nacht door en eten we een hapje in het beroemde restaurant..

Eerst checken we in bij het hotel en de kamer die we krijgen is bijzonder mooi. Helemaal in Texas cowboy stijl. De saloon-deurtjes naar de badkamer en het bruine interieur met sterren is door getrokken tot in het douchegordijn wat van suede is compleet met franjes, en een stel houten luiken hebben de plaats ingenomen van het gordijn. Het ziet er fantastisch uit. Het Texas size bed lonkt na onze reis, maar we gaan eerst douchen (wauw,wat een waterstraal!!!) een hapje eten. Voor wie in een hotel in de buurt zit of gewoon hier in de buurt woont is een haal en breng service. Een grote limousine met longhorn (koeiengewei) op de motorkap rijdt je dan gratis van deur tot deur. En het gebeurt vaak, want er staan zo'n 10 van deze enorme lange auto's met chauffeur paraat. Binnen hebben ze de 72 oz, challange, wat betekent dat je op een podium een stuk vlees van 2 kilo weg moet werken, incl. Salade en aardappel en dat binnen een uur. Wanneer het je lukt, krijg je de maaltijd gratis. Lukt het niet, kost ie gewoon lekker 72 dollar. Er wordt een hele wall of fame bijgehouden, maar die is niet voor ons weg gelegd. Ik neem een van de kleinste stukken vlees met zoete aardappel,  en groente en Els een salade met patat. Op mijn bord staat een klein schaaltje met kaneel poeder, waar ik me geen raad mee weet. Bij navraag blijkt dat ik deze met de zoete aardappel en wat boter moet eten. De combinatie is heerlijk en het lijkt alsof je een pannenkoek eet! Het stuk vlees is fantastisch van smaak en ook de groente en salade van Els zijn dik in orde. Tijdens het eten lopen er muzikanten rond die bij de tafeltjes blijven staan en een swingend country of rocknroll liedje spelen. Mijn lijf begint de kriebelen en de borrelen, maar ik kan (mag) niet mee doen helaas haha. We lopen nog even een rondje door het restaurant; het is een behoorlijk groot pand met allerlei zalen en natuurlijk een souvenir winkel. Op de gang naar de toiletten hangen oude schilderijen. Het lijken portretten van personen uit de jaren twintig of dertig. Als je langzaam voorbij loop veranderen de personen op de foto's echter in zombies of geesten! Geweldig! Ik film een stukje om aan Sasha te kunnen laten zien. We nemen nog even een kijkje in het winkeltje en zoeken ons bed op. Morgen trekken we verder door Deze sterrenstaat!